I'm Halil

Fotoğraf: Carl Sagan ve Ann Druyan,   Cornell Universitesi , Ithaca, NY (1988) Dünyanın neresine giderseniz gidin gülümseme insanda güzel hisler uyandıran bir eylemdir. Hatta belki de evrenin başka yerlerinde bile bu böyledir! Ne dersiniz?  ''Gülümseme her şeyi düzelten bir eğridir.'' Söz Phyllis Diller tarafından.

Bu kez blogda bilimsel bir kitap yerine felsefi- psikolojik, düşünsel bir roman var. Kitap çok ağır bir dile sahip değil fakat oldukça düşünmeye iten sürekleyici bir yapıt. Tarihsel bir karakter olan Dr. Breur ve Nietzsche arasında geçen diyalogları bazen bir kaç kez okuma gereği duyabilirsiniz. Ümitsizlik, hayat, tutkular üzerinde oldukça yoğun duran bu romanı okumadıysanız bir an önce okumalısınız. Bazı kitaplar düşünce dünyamızda iz bırakır bu kitabında bu etkiye sahip olduğunu düşünüyorum. Kitabın ismini yazarın eşi önermiş, romanın son cümlelerini okurken bu ismin kitap için ne kadar doğru bir seçim olduğunu fark edeceksiniz. Bu arada filmi de var fakat önce kitabı okumak daha anlamlı olacak gibi. Aşağıya bazı alıntılar bırakmak istiyorum kitaptan.  --- Ölmeliyiz fakat doğru zamanda.. Nietzsche : Ölmeliyiz,fakat doğru zamanda.Ölüm, kişi hayatını tamamladıktan sonra korkunçluğunu yitirir. Hayatını tamamladın mı? Hayatını yaşadın mı? Ya da onun tarafından yaşatıldın mı? ...

İstanbul Üniversitesi Bilim ve Fen Topluluğu olarak , Şanlıurfa'da bir köy okulunda gerçekleştirdiğimiz bir proje akşamı şöye bir not düşmüşüm. Bugün 20 kişi okuldan çıkıp konaklayacağımız yere giderken yoldan geçen bir traktörün arkasına bindik. Hafif üşütücü bir hava, burnuma gelen toprak kokuları ile oldukça maceralı bir seyahat oldu. Bir ara çevremde bağrışanların arasından sıyrılıp gökyüzünde belirmiş binlerce yıldıza baktım. Bu kadar bedelsiz ama bir o kadar güzel anlar halen yaşanabiliyormuş. Çok sevdiğimden bir sahneyi hatırlatmıştı bana bu anım, merak ediyorsanız izlemek için tıklayın.  :)

Facebook'un -bence- daha güzel olduğu 6 yıl önce NASA ve türevlerinin adlarını taşıyan grupların birinde Türk asıllı bir Alman ile tanışmıştım. Bunu fark ettikten sonra biraz bildiği için Türkçe konuştuk, çok sağlıklı olmasa da internetten çok ileri düzeye giden bir arkadaşlığımız olmuştu. Aynı yaşlarda, aynı bölümleri yazan gençler olarak hayatımızda sürekli değişimler oldu ve bazen konuşamasakta iletişim bir şekilde hep devam etti. Bazen 4-5 ay konuşamadık. Bir kez benim Berlin'e gitme denemem başarısız oldu, bir kez o İstanbul'a geldi ben iç hatlar gidiş uçağına binerken o dış hatlar geliş salonuna ayak basıyordu. Bir kez o bizim bölümden fotoğraf gönderdiğinde ben İstanbul'dan 1380 km uzaktaydım. Ama geçen yıl nihayet ikimizde aynı anda aynı konumda idik. Zamanlaması inanılmaz kötü idi ama bu kez başarmıştık, beraber bir astrofizik dersine bile girdik. Android cihazımız olmadığında yurt dışı konuşma paketleriyle, sonrasında Viber ve Skype gibi uygulamalarla l...

Görsel: Uzaya giden ilk anne. Lise eğitimine kadar beni ders çalıştırdı. Ama öncesinde her zaman bana destek oldu. Herkesin garip bulduğu dergi ve kitaplara tüm paramı harcamamı -çoğu kez ondan aldığım ek harçlıklar da var tabi- hiç yadırgamadı, aksine daha fazla destek olmak istediğini söylerdi. İlk kez benimle duyduğu astronomi adında bir şeye çok fazla zaman, enerji ve bazen de para harcamamı herkes ilerisi olmayan bir çocukluk uğraşı olarak görürken o yalnızca mutlu olup guru duydu. Herhalde hiç ders çalış dememiştir bana. Çok dürüst olduğumdan değil ama asla ona yalan söyleme ihtiyacı hissetmedim. İşler ciddiye bindiği üniversiteye geçiş senesinde akrabaların, dostların 'mantıklı' ve geleceği garanti makul önerilerini duyduğunda tek yaptığı bana bakmak oldu; benim görüşüm ve yanıtım onun duruşuydu çünkü. 4 yıldır İstanbul'dayım, herhalde aramadığı gün sayısı bir elin parmağı kadardır. Her kadın gibi onunda sevdiği takılar, yakıştırdığı kıyafetler ve yapmaktan h...

Temel Astronomi dersinde yapılan bazı etkinliklerden küçük görüntüler. Daha önce farklı farklı yerlerde birçok öğrenciye astronomi anlatma şansım oldu. Ama bu macera ötekilerden biraz farklı sanırım. Bilge Çocuk'un mezuniyet programında ilk kez kendimi, 'öğreten' biri gibi hissettim. 2 yıl birlikte temel astronomi dersi işledikten sonra öğrencilerimin bir kısmı mezun oluyor. Onlardan çok şey öğrendim ve bunların en önemlisi de umutlu olmaya dair. Bunlarla beraber ilginç bir his belirdi bende. Bu hissi en son yıllar önce, 8 yıllık sınıf arkadaşlarımdan ayrılırken, liseye geçerken duyduğumu hatırlıyorum. Her şeye rağmen güzel giden, aksiliklerin arasında küçük ama güzel bir detay, hayatının düzenli kısmından bir kesit...  Bu düzenli ve güzel işler hayatının doğası gereği son bulduğunda geliyor bu his. Bunları okurken oldukça duygusal biri olduğumda karar kılmış olabilirsiniz. Bununla beraber bir kısım arkadaşlarımın 'her şeye mantıksal çerçeveden bakamazsın' uy...